Агляды трэндаў і падзей беларускай культуры

Увосень 2024-га айчынны тэатр уступіў у свой пяты турбулентны сезон. Эмацыйныя арэлі сталіся рэальнасцю, правілы гульні нібыта вызначаныя, але працягваюць змяняцца ў працэсе. Канкрэтныя лічбы кадравай чысткі, змена ўлады ў Акадэміі мастацтваў і адмова ў фінансаванні эмігранцкіх праектаў – у нашым аглядзе. У Беларусі Вясна – лета 2024 году – час, калі навіны пра звальненні дырэктараў і мастацкіх кіраўнікоў тэатраў зрабіліся рэгулярнымі. З красавіка да верасня пасады страцілі мастацкія кіраўнікі віцебскага тэатру “Лялька” (Віктар Клімчук) і Опернага (Валянцін Елізар’еў), галоўны рэжысёр Моладзевага (Андрэй Гузій), дырэктары сталічных і гомельскіх лялек (Дзмітрый Сямёнаў і Дзмітрый Гарэлік), а таксама РТБД (Святлана Карукіна). З іх толькі Сямёнаў пайшоў на павышэнне – у Мінскі гарвыканкам, астатнія сыходзілі на пенсію або ў невядомасць. Узнікае лагічнае пытанне пра маштаб такіх звальненняў. Для гэтага нашая Аналітычная група правяла невялікае даследаванне. Былі параўнаныя 2020 і 2024 гады

У чарговым аглядзе падзеяў у сферы традыцыйнае культуры прааналізуем: танцы, спевы, рамёствы, святы. У параўнанні з папярэднім аналізаваным перыядам ( студзень – сакавік ) бачыцца далейшае пашырэнне цікаўнасці да традыцыйных танцаў сярод беларускае дыяспары, выхад рэлізаў з сучаснымі апрацоўкамі традыцыйных песень, працяг публікацыі аўтэнтычнага аўдыяматэрыялу (праект “Традыцыя”). Танцы Традыцыйныя танцы застаюцца істотнаю часткаю канцэртавых праграмаў фальклорных калектываў, што дзеюць пры афіцыйных установах культуры. Праўда, на сцэне танцы ўсё радзей дэманструюцца ў іх першапачатковым выглядзе, як яны выконваліся на вясковых вечарынах, моцна стылізуючы і ў харэаграфічным, і ў музычным плане. У вясковым побыце сёння традыцыйныя танцы не займаюць значнага месца, для іх зарэзерваваная прастора мастацкае самадзейнасці. Гарадскія ж аматары традыцыйнае культуры імкнуцца аднавіць вясковыя традыцыйныя танцы ў іх першапачатковым выглядзе, аднак вялікай перашкодай ёсць недастатковая (хаця ўжо

Канец вясны – лета – пачатак восені – ці не самы плённы сезон у кіно. Звычайна на гэты час прыпадае большасць здымкаў новых стужак. Раскіданыя па свеце беларускія кінематаграфісты вымушаныя падпарадкоўвацца не сваім творчым задумам і здымачным графікам, а суворай рэчаіснасці. Шмат для каго з іх здымкі толькі наперадзе: на парадку дня – пошук фінансавання для праектаў, спробы прыстасавацца да нязвыклых умоваў эміграцыі, а галоўнае – асэнсаваць сваё новае становішча, зразумець, пра што здымаць у новых абставінах. Калі меркаваць з тэмаў на пітчынгах і нешматлікіх прэм'ерах, беларускае кіно па-ранейшаму перажывае калектыўную траўму 2020 году. Якім чынам рухацца далей? Гэта і ёсць галоўнае экзістэнцыйнае пытанне, на якое пакуль няма адказу. Галоўная стужка пра Беларусь узору 2020 Кадр са стужкі "Пад шэрым небам" Галоўны беларускі фільм гэтага лета і, відаць, усяго 2024 году, «Пад шэрым небам» Мары Тамковіч – менавіта пра падзеі 2020-га ды іх наступствы. Тэматычна гэта працяг